Nadere invulling van schadevergoeding in de Omgevingswet
In een kamerbrief van 19 mei jl. heeft Minister Schultz van Haegen van Infrastructuur en Milieu de Tweede Kamer geïnformeerd over de Invoeringswet Omgevingswet, die in het najaar van 2016 ter toetsing en consultatie zal worden voorgelegd. De Minister licht in de brief toe hoe de Invoeringswet de Omgevingswet op een aantal punten nader invult. In dit blogbericht wordt de toelichting op hoofdstuk 15 van de Omgevingswet beschreven, dat onder meer ziet op (plan)schade en nadeelcompensatie.
In het planschade- en nadeelcompensatierecht bestaat geen recht op schadevergoeding, als op het moment van investeren de schadeveroorzakende maatregel voor een redelijk denkend en handelend persoon voorzienbaar was. De Afdeling heeft in de onderhavige 
Een onderwerp dat vaak in de belangstelling staat in het nadeelcompensatierecht is de risicoaanvaarding. Een benadeelde kan geen aanspraak maken op nadeelcompensatie als hij het risico op het ontstaan van de schade heeft aanvaard. Hiervan is sprake als de schadeveroorzakende maatregel op het moment van investering zodanig kenbaar was, dat een redelijk denkend en handelend ondernemer bij de beslissing tot investering daarmee rekening moest houden. Risicoaanvaarding kan voortvloeien uit een concreet beleidsvoornemen dat openbaar is gemaakt, zoals een startnotitie of een ontwerptracébesluit.
In de eerste aflevering van Jurisprudentie Bestuursrecht Plus van 2016 is een artikel verschenen van Irene van der Heijden, Jelmer Procee en Katrien Winterink over de voor- en nadelen van het besluitmodel en de verzoekschriftprocedure bij de afwikkeling van nadeelcompensatieclaims. Het artikel heeft als titel: ‘Nadeelcompensatie in ontwikkeling – van besluit naar verzoekschrift?’.