Categorie: Jurisprudentie
door: 18 juli 2019 | Jurisprudentie
Artikel 22 van de Tracéwet bepaalt dat schade die een belanghebbende lijdt ten gevolge van een tracébesluit, voor vergoeding in aanmerking komt. Deze vergoeding is een vorm van nadeelcompensatie. Het is meestal evident of schade een gevolg is van een tracébesluit: de waardedaling van een woning omdat opeens in de buurt van de woning een weg wordt geprojecteerd is het logische voorbeeld. Het wordt ingewikkelder wanneer een tracébesluit weliswaar een noodzakelijke voorwaarde is voor bepaalde schade, maar deze schade zich alleen voordoet als ook een aantal andere gebeurtenissen plaatsvinden. Is de schade dan nog wel toerekenbaar aan het bestuursorgaan dat het tracébesluit neemt? Dit causaliteitsvraagstuk speelde recentelijk bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (de Afdeling) in een uitspraak van 26 juni 2019. (meer…)
door: 11 juli 2019 | Jurisprudentie
Nu de zomer zijn intrede heeft gedaan en de temperaturen stijgen komt houtstook binnen weliswaar minder voor, maar steken we voor de sfeer buiten graag de vuurkorf aan. Omwonenden ervaren echter regelmatig hinder van het stoken van vuur. Maar wanneer is deze hinder overmatig? Een uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 26 juni 2019 geeft antwoord op de vraag of de gemeente gehouden is beleid vast te stellen waarin is bepaald wanneer sprake is van overmatige hinder. Het antwoord luidt ontkennend. (meer…)
door: 26 juni 2019 | Jurisprudentie
In een woonomgeving is het niet zonder meer toegestaan om paarden te houden en een paardenbak te gebruiken. Het bestemmingsplan kan daaraan in de weg staan. Op 12 juni 2019 wees de voorzieningenrechter van Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (Afdeling) een uitspraak over de vraag of het hobbymatig houden van paarden en het gebruik van een paardenbak in strijd is met het geldende bestemmingsplan. (meer…)
door: 5 juni 2019 | Jurisprudentie
Een inwoonster van Amsterdam heeft een geslaagd beroep gedaan op het vertrouwensbeginsel. Diverse toezeggingen van gemeenteambtenaren hebben het gerechtvaardigd vertrouwen gewekt dat in haar geval niet tot handhaving over zou worden gegaan. Dit volgt uit een uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State over het vertrouwensbeginsel in het omgevingsrecht van 29 mei 2019. De Afdeling beschrijft – in navolging van de conclusie van staatsraad advocaat-generaal Wattel – welke drie stappen worden doorlopen bij de beoordeling van een beroep op het vertrouwensbeginsel en past deze stappen in de voorliggende zaak toe. Lees meer.
door: 21 mei 2019 | Jurisprudentie
Bakstenen in dezelfde kleur als de daken, maatregelen voor energiebesparing die moeten passen bij het karakter van gebouwen en het enkel aanbrengen van veranderingen die ongedaan kunnen worden gemaakt. Voor bouwplannen gelden in veel gemeenten zogenaamde eisen van welstand. Om aan deze eisen te mogen toetsen en op die wijze te sturen op de architectonische kwaliteit van de omgeving, moet een Nederlandse gemeente haar eigen welstandsbeleid hebben vastgelegd in een welstandsnota. In een dergelijke nota is met beleidsregels neergelegd wat de criteria en kaders zijn die bij een welstandsbeoordeling worden toegepast. Dat daarin zeer specifieke criteria kunnen ontbreken, betekent niet zonder meer dat specifieke bouwwerken daarmee welstandsvrij zijn. Zo verheldert een uitspraak van de Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State (de Afdeling) van 1 mei 2019. (meer…)
door: 9 mei 2019 | Jurisprudentie
Het bevoegd gezag moet aan een omgevingsvergunning de voorschriften verbinden die nodig zijn. Als een voorschrift niet concreet is, is dit lastig te handhaven. In de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 24 april 2019 stond de vraag centraal of sprake was van een overtreding van de aan een akkerbouwbedrijf voorgeschreven norm om geurhinder te beperken “tot een aanvaardbaar niveau”. De Afdeling overweegt dat aan het bedrijf activiteiten zijn vergund die onlosmakelijk samenhangen met zekere geuremissies. Nu deze emissies kennelijk geen beletsel vormden om de gevraagde vergunningen te verlenen en evenmin hebben geleid tot het stellen van aanvullende geurvoorschriften, mocht het bedrijf volgens de Afdeling erop vertrouwen dat, indien zij overeenkomstig de vergunningen zou handelen, geurhinder tot een aanvaardbaar niveau zou zijn beperkt en zij niet in strijd met het voorschrift zou handelen. (meer…)
